Kontrakt terminowy to instrument finansowy, który zobowiązuje obie strony do zawarcia transakcji w przyszłości na warunkach określonych w kontrakcie. Twórca kontraktu futures zajmuje pozycję krótką (sprzedaje kontrakt) i zobowiązuje się dostarczyć kontrakt futures w okresie obowiązywania kontraktu futures. Z drugiej strony nabywca kontraktu futures zajmuje pozycję długą i zobowiązuje się do zapłaty uzgodnionej ceny w momencie dostarczenia przedmiotu kontraktu futures.
W praktyce większość kontraktów terminowych to płatności gotówkowe, czyli tzw. bez fizycznej dostawy aktywów bazowych. Handel kontraktami futures odbywa się w tzw partii, a ostatnim dniem obrotu dla każdej partii jest określony dzień określony w warunkach obrotu. Oprocentowanie terminowe wyrażane jest w punktach (np. kontrakty na indeksy), walucie (np. kontrakty na akcje i waluty), jednostkach procentowych (np. kontrakty na obligacje i oprocentowanie WIBOR), a cenę ustala się mnożąc cenę przez współczynnik określony w warunkach obrotu, których wartość zmienia się w zależności od aktywów bazowych kontraktu futures.
W przypadku zajmowania pozycji (kupno lub sprzedaż kontraktu terminowego) konieczne jest udzielenie wstępnej gwarancji oraz posiadanie odpowiedniej gwarancji, której wielkość określa Firma Kuratorska na podstawie parametrów ryzyka inwestycyjnego określonych przez właściwy izba rozrachunkowa. . Zabezpieczenie to część wartości transakcji, która pozwala na zajęcie pozycji (dźwigni) o stosunkowo niewielkiej kwocie.
Cena kontraktu futures zależy od ceny lub wartości instrumentu bazowego
Ogólnie rzecz biorąc, gdy cena lub wartość instrumentu bazowego wzrasta, cena kontraktów futures rośnie, a gdy cena lub wartość instrumentu bazowego spada, cena kontraktów futures również. W przypadku posiadacza pozycji długiej, gdy cena kontraktu futures wzrasta przy pozytywnych warunkach rynkowych, wartość inwestycji wzrasta, natomiast w przypadku negatywnych warunków rynkowych, gdy cena kontraktu futures spada, inwestycja maleje. Inaczej sytuacja wygląda w przypadku posiadacza pozycji krótkiej: w pozytywnych warunkach rynkowych wartość inwestycji wzrasta, gdy cena kontraktu futures spada, natomiast w negatywnych warunkach rynkowych, gdy cena kontraktu futures wzrasta, wartość inwestycja maleje. Warto pamiętać, że ze względu na efekt dźwigni zmiany ceny lub wartości docelowego aktywa i kontraktów nie są związane z prostym wskaźnikiem, ale mnożą się.
Ryzyka Inwestowanie w kontrakty terminowe
wiąże się z pewnymi ryzykami opisanymi wcześniej dla innych instrumentów finansowych, tj.:
ryzyko przyszłych wahań cen,
ryzyko płynności instrumentu finansowego,
ryzyko zawieszenia lub zamknięcia instrumentu finansowego. handlowy
Inwestycje w kontrakty futures wiążą się również z:
ryzykiem zmienności – zmienność instrumentów pochodnych, w tym kontraktów futures, może być znacznie wyższa niż zmienność aktywów bazowych,
zmienność ryzyka bazowego – jest spowodowane ryzykami związanymi z instrumentami finansowymi . instrument, którego notowania są podstawą wyceny lub rozliczenia kontraktu futures,
ryzyko bazowe – oznacza, że cena instrumentu pochodnego może różnić się od wartości teoretycznej wynikającej z wyceny wartości bazowego aktywa,
ryzyko dywidendy. – w przypadku instrumentu finansowego opartego na opłatach za akcje lub indeksach cen, wypłaty dywidendy ze składników indeksowych mają negatywny wpływ na wartość aktywów bazowych, a tym samym na jego kontrakt futures na indeks. Jeśli zmienią się oczekiwania co do wypłaty dywidendy, cena kontraktu futures może ulec znacznej zmianie, ryzyko dźwigni finansowej – do zawarcia transakcji wystarczy ułamek realnej wartości transakcji zebranej jako zabezpieczenie, co stwarza efekt dźwigni finansowej. . W przypadku niekorzystnej zmiany ceny instrumentu finansowego istnieje ryzyko, że inwestor poniesie stratę znacznie przewyższającą kwotę pierwotnie zainwestowaną w transakcję (zdeponowane zabezpieczenie),
ryzyko recyklingu, tj. potrzeba podjęcia to samo stanowisko dotyczące kolejnych kontraktów tego samego rodzaju, w wyniku krótkoterminowego wygaśnięcia posiadanego kontraktu terminowego.
Jeżeli horyzont inwestycyjny,
cel inwestycyjny lub połączenie otwartych pozycji kontraktowych z innymi inwestycjami Klienta wymaga utrzymywania pozycji dłużej niż data wygaśnięcia (a w każdym razie do zawarcia kontraktu terminowego), konieczne jest zajęcie tej samej pozycji na przyszłe kontrakty wygasające później. W rezultacie może zajść konieczność zajęcia pozycji po cenie mniej korzystnej niż cena zamknięcia wygasającego kontraktu futures lub cena rynkowa, co zwiększyłoby koszt pozyskania i utrzymywania określonych pozycji. W efekcie pozycja jest zamykana w trybie interwencji DM i – w przypadku utraty – gromadzone są dodatkowe środki na jej pokrycie, w przypadku usługi intraday
Istnieje również ryzyko zamknięcia
pozycji w dniu jej otwarcia, co może nastąpić w niekorzystnych warunkach rynkowych.
Początkowo kontrakty terminowe dotyczyły głównie rynku spożywczego. Już w średniowieczu istniała potrzeba zabezpieczenia się przed ryzykiem zmian cen poszczególnych towarów. Dowody sugerujące istnienie tego, co obecnie można uznać za wstępne transakcje, pochodzą z XVII-wiecznej Japonii.
Jednym z pierwszych dynamicznie rozwijających się rynków futures był Chicago Board of Trade, założony na początku XIX wieku. Instytucja ta rozpoczęła swoją działalność w 1848 roku.
W większości wymieniano produkty zbożowe,
co wynikało z bliskości ówczesnego centrum handlowego produktów rolnych. Wprowadzenie tego typu działalności ustabilizowało ceny produktów. Dzięki forward trading zarówno rolnicy, jak i kupujący byli w stanie zminimalizować ryzyko związane z ich działalnością. Lokalne giełdy stworzyły również system transakcyjny, który stał się wzorem dla innych nowo powstałych giełd w następnych dziesięcioleciach. CBOT nadal działa do dziś i jest miejscem handlu setkami kontraktów terminowych i opcji.
Innym ważnym ośrodkiem rozwoju instrumentów pochodnych była Chicago Butter and Egg Board, założona przez handlarzy masłem i jajkami, która w 1919 roku została przemianowana na Chicago Mercantile Exchange (CME) i stała się wyznaczonym miejscem obrotu kontraktami terminowymi. Z czasem do wymiany innych towarów dodawano narzędzia (wołowina, tusze wieprzowe, bydło mleczne itp.).
Idąc śladami wspomnianych instytucji, również inne giełdy zaczęły wprowadzać do obrotu instrumenty pochodne. Obejmowały one:
Chicago Rice and Cotton Exchange (CRCE);
Giełda kontraktów terminowych na Nowy Jork (NYFE);
London International Financial Futures Exchange (LIFFE);
Toronto Futures Exchange (TFE)
Pomimo istnienia rynku futures ponad 100 lat temu,
instrumenty te naprawdę rozkwitły na początku lat 70-tych. W 1972 roku kontrakty terminowe na waluty obce były po raz pierwszy notowane na wspomnianej wyżej giełdzie Chicago Mercantile Exchange. W 1976 roku wprowadzono dodatkowo kontrakty na obligacje długoterminowe i obligacje rządowe, a kilka lat później inne tego typu instrumenty, tj. Dodano depozyty w euro i obligacje średnioterminowe. Na przełomie lat 70. i 80. wprowadzono kontrakty terminowe oparte na indeksach rynków finansowych (w 1982 r. handlowano kontraktami SandP500).
Istnienie kontraktu terminowego w Polsce do 1989
roku było niemożliwe ze względu na inny system gospodarczy niż w Stanach Zjednoczonych i Europie Zachodniej. Po transformacji gospodarczej Polski stworzono warunki do stworzenia systemu finansowego podobnego do funkcjonujących już rynków kapitałowych krajów bardziej rozwiniętych. Pilna prywatyzacja była dodatkowym czynnikiem wpływającym na potrzebę stworzenia sprawnego systemu finansowego. 12 kwietnia 1991 r. Minister Prywatyzacji oraz Minister Finansów reprezentujący Skarb Państwa podpisali dokument założycielski Giełdy Papierów Wartościowych w Warszawie. Cztery dni później odbyła się pierwsza transakcja, podczas której notowane były akcje pięciu spółek.
Od tego czasu giełda szybko się rozwija
Z biegiem czasu konieczne było wprowadzenie bardziej złożonych instrumentów finansowych.
Futures są rodzajem instrumentów pochodnych. Ich podstawową funkcją jest transfer ryzyka, a nie kapitału. Wartość instrumentu pochodnego zależy od wartości instrumentu bazowego. Z drugiej strony aktywa docelowe to aktywa: akcje, obligacje, waluty, indeksy giełdowe lub niektóre towary i towary.
W przypadku kontraktów futures sprzedający zobowiązuje się sprzedać, a kupujący kupić lub sfinansować określoną wartość docelową w określonym czasie, kwocie i cenie. Kontrakty terminowe obejmują: kontrakty terminowe, kontrakty terminowe oraz transakcje FRA.
Zaletą transakcji forward jest kupno lub sprzedaż
określonych aktywów po uzgodnionej cenie w przyszłości. Dlatego niektórzy twierdzą, że mają one podobne cechy do umów przedterminowych. Kontrakty terminowe nie są instrumentami standardowymi ani notowanymi. Występują wyłącznie na podstawie umów między podmiotami, np. między instytucją finansową a klientem lub między instytucjami finansowymi. W związku z tym strony muszą wyjaśnić poszczególne elementy kontraktu: definicję instrumentu bazowego, cenę, datę wygaśnięcia (podawaną co godzinę i minutę), rozliczenie kontraktu z Futures, z drugiej strony, są przygotowywane w formę ustandaryzowanych jednostek z brokerami, na przykład na giełdzie i mają standardowy format.
Zasada swobody organizacji w stosunku wiążącym jest zatem ograniczona przez przepisy dotyczące przepływu niektórych towarów lub kryterium rynkowe, na podstawie którego się odbywa. Innymi słowy, w przeciwieństwie do kontraktów futures, nie wszystkie części kontraktu futures są zbywalne i zwykle w grę wchodzi tylko cena. Służą również do przenoszenia ryzyka, są też bezpieczniejsze niż kontrakty futures, ponieważ marże inwestora muszą być zachowane.
Transakcje FRA (forward agreement), takie jak transakcje na instrumentach pochodnych, są związane z obrotem odsetkami. Jej strony ustalają przyszłe odsetki w walucie transakcji za określoną kwotę i za dany okres.
Na koniec warto wspomnieć o sposobach układania przyszłych kontraktów. Po pierwsze, strony wymieniają aktywa bazowe lub płatność. W takim przypadku nie ma bezpośredniej wymiany aktywów, ale jedna strona jest zmuszona do zapłaty, podczas gdy druga strona dostarcza docelowy zasób.
Dystrybucja kontraktów terminowych typu futures
Kontrakty terminowe na towary to kontrakty na dostawę produktów rolnych, paliw kopalnych, metali, energii elektrycznej i innych towarów będących przedmiotem obrotu na światowych giełdach towarowych. Chicago Board of Trade (CBOT), założona w 1848 roku w celu regulowania handlu zbożem, była pierwszą giełdą handlującą kontraktami terminowymi na towary.
Finansowe kontrakty terminowe zostały zawarte od początku lat 70. i obejmują instrumenty pochodne oparte na akcjach grupy, obligacjach i innych aktywach (w tym towarach), które nie są fizycznie dostarczone, ale rozliczane wyłącznie w gotówce na podstawie różnic cenowych.
Kontrakty futures obejmują:
kontrakty futures
kontrakty forward
Kontrakty FRA
Funkcjonowanie kontraktów futures na rynkach finansowych wiąże się z pojęciem „dźwigni”. Oznacza to, że podczas handlu inwestor nie potrzebuje całej wartości kontraktu, a jedynie uzgodniony depozyt. Jednak inwestor albo wygrywa, albo traci całą wartość kontraktu.
Jest to widoczna na giełdzie umowa pomiędzy sprzedającym a kupującym, w której inwestorzy zajmują odpowiednią pozycję kupując lub sprzedając kontrakt futures. Transakcja zazwyczaj odbywa się gotówką. Giełda z góry ustala warunki kontraktu – datę wygaśnięcia, wielkość aktywa bazowego, cenę kontraktu, a inwestorzy składają odpowiednie zlecenie.
Przykłady kontraktów futures:
kontrakty walutowe, których instrumentem bazowym są kursy walut
wartości procentowe gdzie instrumentem bazowym jest stopa procentowa
indeks gdzie instrumentem bazowym są indeksy walutowe
kontrakty towarowe, których instrumentem bazowym są ceny towarów
Kontrakty terminowe były notowane na Warszawskiej Giełdzie. Giełda od 1998 r.
Charakterystyka kontraktu terminowego
standaryzacja – rodzaj i wielkość towaru, wielkość kontraktu, data wykonania, sposób rozliczenia, miejsce i godziny obrotu,
notowania giełdowe
cena określona zleceniami inwestycyjnymi
faktyczna dostawa towar nie występuje
pozycja depozytowa otwarta
Kontrakty terminowe to pochodne papiery wartościowe
podobne do kontraktów terminowych. Główną różnicą jest brak standaryzacji i handel na rynku nieregulowanym, co niesie ze sobą znacznie większe ryzyko inwestycyjne i możliwość niewywiązania się z kontraktu przez drugą stronę. Zazwyczaj zasób docelowy jest fizycznie dostarczany w dniu płatności na z góry ustalonych warunkach. Warunki są uzgadniane pomiędzy stronami oddzielnie.
Cechy wcześniejszej umowy
uzgodnione między stronami warunki – rodzaj i jakość towaru, wielkość umowy, cena, termin wykonania, miejsce dostawy, sposób rozliczenia, gwarancja, faktyczna dostawa towaru nie notowana na giełdzie